De essentie van verbinding

Lieve gemeenteleden,

Afgelopen sabbatmiddag in de gemeente Amersfoort zagen Renée en ik een uitvoering van het prachtige verhaal over de poppenspeler van Warschau gebaseerd op het gelijknamige boek van Eva Weaver (2020). Een zeer aangrijpende roman over heldenmoed en de verschrikkingen van de oorlog. Mika, een veertienjarige Joodse jongen, woont in het getto van Warschau. Wanneer zijn grootvader op straat wordt doodgeschoten. Mika erft diens jas en ontdekt hij in de vele geheime zakken een aantal handpoppen. Zo wordt Mika poppenspeler. Hij vermaakt de kinderen van het getto, maar wordt ook gedwongen voor de Duitse troepen op te treden. Tot op een dag het hele getto wordt ontruimd. Samen met zijn nichtje Ellie gaat Mika ondergronds. Een van zijn poppen, de prins, reist met de Duitse soldaat Max mee naar de hel van Siberië. Het zal twee generaties duren voordat Mika en zijn poppen weer herenigd worden. Het verhaal laat zien dat in allerlei situaties verbinding mogelijk is wat soms tot verrassende uitkomsten leidt, zoals dat Mika die inmiddels in Amsterdam is komen te wonen, een pakje van de zoon van Max met daarin de pop die hij aan Max had gegeven. 

Gisteren zijn Renée en ik in Tilburg voor het eerst naar de film geweest: The Old Oak. Een fascinerend verhaal over vluchtelingen uit Syrië die worden geplaatst in een Schots dorpje. Hoe de gemeenschap eerst behoorlijk negatief reageert op de vluchtelingen en het verblijf van de nieuwkomers probeert te saboteren. Het voormalige mijnwerkers dorpje had het sluiten van de mijnen meegemaakt en de diepe armoede als gevolg daarvan. Er was ergens nog een foto waarop stond: ‘Als je samen eet, raak je verbonden.’ Dat was de ervaring van de mijnwerkers. Maar ook de Syrische mensen herkenden dat. Zelfs als er weinig was, kon het delen met elkaar hoop brengen. Het delen van het goede maar ook van het verdriet geeft hoop. Mensen horen niet alleen te zijn, ook vluchtelingen niet.

Ik ben intens dankbaar voor al die keren dat we samen hebben gegeten in Huis ter Heide. Samen eten en samen koffie drinken verbindt. Ik denk dat het lichaam van Christus zichtbaar wordt als je samen eet. Een kerk kan geen kerk zijn als er geen verbinding is. Het prachtige beeld van het lichaam als symbool voor de kerk laat zien dat iedereen actief bij de gemeenschap hoort. Daar moeten we telkens weer ons best voor doen.

Ik was bijzonder onder de indruk van de geweldige party die jullie voor Renée en mij hebben georganiseerd op sabbat 3 februari. Het was zo hartverwarmend, zo liefdevol. Bladerend door alle mooi geschreven kaarten en liefdevolle cadeau’s bekroop mij een diep gevoel van dankbaarheid dat ik deel heb mogen uitmaken van de gemeente Huis ter Heide en zoveel vrienden heb mogen maken. Jullie zijn een grote zegen geweest voor mij en mijn vrouw. Pas als je verbonden bent met elkaar, ben je ook in staat om elkaar de zegen te geven. De zegen moet zijn wortels hebben in het lichaam van Christus. Pas dan worden woorden betekenisvol en echt. 

Moge de Almachtige jullie als gemeente in staat stellen om een zegen te blijven geven aan elkaar, aan de velen die op jullie pad komen, en aan allen die op een of andere manier worden bemoedigd door wat jullie doen voor je naaste. ‘Wat je voor één van deze kleinsten hebt gedaan heb je voor mij gedaan.’ Dat is de kracht van een geloofsgemeenschap. Die kracht vindt zijn wortels in de liefde van Jezus voor de mens.

Met hartelijke groet, Jur

foto: afscheidsmiddag 3 februari 2024